Nasz poród rodzinny...

Question

aga.jw odsłony: 5201

Nasz poród rodzinny...

Wreszcie usiadłam i opisałam nasz poród...z góry przepraszam za tak długą opowieść...

"8 luty - W tym dniu minęło nam 1,5 roku od naszego ślubu. Wieczorem 7 lutego czułam się jakoś nieswojo, miałam często skurcze ale nie jakieś silne, czułam że poród jest bardzo blisko, wygoliłam się i specjalnie mało jadłam, wypróżniłam się do końca...W nocy o 2.00 obudziły mnie bóle takie inne mocniejsze, ale zasnęłam...o 5 rano zaczęło się, wiedziałam że to już nie minie bo skurcze były regularnie co 5-10 minut i już nie dało się ich przegapić, troche trudno się je mierzyło bo każdy w sumie był inny ale coraz mocniejszy. Wstałam, wykąpałam się i zaczęłam pakowanie, w sumie dopakowanie do tego co już czekało od listopada... cisnienie coraz bardziej mi się podwyzszalo 139/89 to było jak na mnie wysokie strasznie, czulam się bardzo dziwnie jak nigdy w zyciu...mój mąż łukasz był przerażony na maxa...ja spokojnie między skurczami weszłam sobie na forum i napisałam, że mam regularne skurcze. Potem pojawiły się jeszcze mocniejsze i przy każdym musiałam kucać tak bolało. Łukasz mnie skrzyczał, że mam usiaść na krzesło a nie tak kucać. Popłakałam się i byłam zawiedziona, że w mężu nie mam wsparcia. Powiedziałam jemu, że niestety ze mną rodzić nie będzie bo ja nie mam zamiaru w czasie skurczu siedzieć na krześle. Za oknem była ostra zima, na drogach ślisko wszędzie śnieg, wiedziałam że jak będę rodzić tak będzie właśnie za oknem. Wybiła godzina 8.00, napisałam na forum że skurcze są coraz mocniejsze, cały czas nie wiedziałam kiedy należy jechać do szpitala. Weszłam do ubikacji i zobaczyłam ślady krwi na majtkach i wtedy już wiedziałam że natychmiast trzeba jechać (później jak się okazało nie była to krew tylko brązowy śluz a ja w nerwach zobaczyłam krew). Podróż samochodem była bardzo stresująca, bo skurcze były dokładnie co 6 minut i coraz to mocniejsze, strasznie bolało a ja do łukasza mówiłam że są fajne, że czuję się jakbym się naćpała albo upiła tak dziwnie się czułam, cieszyłam się że to już i że nareszcie będę rodzić i to w taki dzień. z samochodu zadzwoniliśmy do ordynatora (byliśmy z nim umówieni) a on jak usłyszał że co 6 min skurcze kazał szybko przyjechać. Najpierw ktg, masakra jak to bolało, skurcze wysoko na 120, pani zadawała mi pytania a ja w tych bólach nie wiedziałam jak się nazywam. Doktora chwilowo nie było, bo miał nagłą operacje i zbadała mnie jakaś pani doktor (nienawidze kobiet ginekologów), badanie nie należało do przyjemnych. Było 4cm rozwarcie i pani doktor kazała nam iść na porodówke. Łukasz pyta kiedy może być poród mniej więcej a pani doktor do niego że poród już trwa i dziecko może być już nawet za 1,5 godziny. Zbladł. „Jak to już??? Nie jestem gotowy na bycie ojcem”...śmiać mi się chciało z niego, był taki przerażony, ja wiedziałam że długo to my na synka czekać nie będziemy bo pchał się niesamowicie. Przebrałam się w piżame i poszliśmy na sale porodową. Lekarza nadal nie było, trochę mnie to martwiło. Była godzina 11.00 Łukasz na chwilę wyszedł i zostałam sama z położną, która powiedziała mi że ona będzie prowadziła poród a nie lekarz, chyba że mam opłaconą jakąś swoją położną. Zdziwiłam się, że tak wprost do mnie to powiedziała. Potem trochę formalności i znów zaczęły się schody bo prowadził mnie inny lekarz a poród miał odbierać inny i już jej się coś nie podobało. Zapytała czy chce lewatywę...mi było już wszystko jedno tak już bolało. Powiedziała że to będzie dobre dla mnie i maleństwa, więc się zgodziłam. Straszne uczucie jak wlewała mi to świństwo, nie było to najprzyjemniejsze a tego płynu było strasznie dużo. Łukasz wrócił a ja siedziałam na kibelku i się załatwiałam, jak już byłam po poczułam ogromną ulgę i dziękowałam jej za tą lewatywe. Nadal nie było lekarza. Po lewatywie weszłam pod prysznic, siedziałam i polewałam się wodą ciepłą w trakcie skurczu, nie było mi tak wygodnie, ale woda koiła ból. Potem przeszliśmy na łóżko porodowe, skurcze były już na tyle nie do zniesienia, że kazałam łukaszowi zapłacić za poród i odszukać tego lekarza. Ogólnie zrobił się syf jak położna dowiedziała się, że mój poród będzie prowadził ordynator, pewnie domyśliła się że dostanie pieniądze a nie ona. W trakcie porodu mówiła, że ten zawód jest super tylko mało płatny. Na początku była milsza a potem była do nas dziwna. Nareszcie przyszedł pan doktor i jak zobaczył mnie męczącą się na piłce zapytał czy chce wejść do wanny a mi wtedy ulżyło, że nareszcie coś zrobią z tym okropnym bólem. Oczywiście położna troche się zbulwersowała czemu jej nie powiedziałam że chce rodzić w wodzie a ja tylko byłam umówiona z ordynatorem, że w trakcie porodu będę miała możliwość wejścia do wanny, żeby zmniejszyć mi ból. Piłka dla mnie okazała się najgorszym wynalazkiem, podobno kobiety sobie ją chwalą a ja nie czułam się dobrze skacząc w trakcie skurczu, tak samo było mi źle na czworakach albo stojąc. W wannie poczułam się świetnie co nawet widać na zdjęciach jaka jestem uśmiechnięta, hydromasaże w trakcie skurczu były super, mogłabym tak siedzieć w tej wannie wiecznie. W trakcie oczywiście mieli mi podłączyć ktg ale gniazdko było popsute, na porodówce takie rzeczy, zostawie to bez komentarza. Potem coś pokombinowali i udało się usłyszeć serduszko jasia. Niestety woda spowodowała, że skurcze zaczęły maleć, podobno to był błąd z tą wodą ale gdybym miała podjąć decyzje jeszcze raz to na pewno chciałabym znów wejść do tej wanny. Przy rozwarciu na 8cm poprosiłam znieczulenie ale było już za późno, bo podobno podają do 5cm rozwarcia ale nikt mnie o tym nie poinformował bo gdybym wiedziała to na pewno bym coś zarządała. Potem to już był koszmar z bólem, nie wiem dlaczego tak źle to przechodziłam, rwa kulszowa dawała mi znaki na maxa a co chwile trzeba było zmieniać pozycje, wstawać z łóżka a ja czasem nie mogłam się ruszyć tak mnie ta noga bolała. Do tego przyszło zmęczenie nóg i w trakcie skurczy miałam silny ból po wewnętrznej części ud, nigdy nie zapomne tego bólu, dziwiłam się że właśnie nogi ale widać już te mięśnie były bardzo zmęczone. O 13.45 położna zrobiła badanie i przebiła wody płodowe, chlusnęło niesamowicie. I od tej pory powoli zaczynały się skurcze parte, to było dla mnie okropne, ból w okolicy odbytu był nie do zniesienia, cały czas krzyczałam „niech mi pani pomoże” i w kółko powtarzałam „boli”...w trakcie zadzwonił mój tata na porodówke i pani sobie z nim gadała a ja już czułam jak główka wychodzi, czułam ją tak nisko że myślałam że zaraz wyskoczy, bałam się strasznie mocno ale patrząc na zegarek powiedziałam sobie że 15.00 już blisko i musze jeszcze trochę wytrzymać (czułam że mój syn urodzi się o 15.00, lekarz się też śmiał że do tej godziny się wyrobimy). W trakcie musiałam jeść coś słodkiego żeby nie zemdleć bo strasznie mi spadał cukier i wiele razy się czułam jakbym odjeżdżała. Biedny łukasz, bo chciał mi pomagać a ja mu nie pozwalałam, nawet nie mógł mnie za rękę trzymać. Bałam się że się rozkleje i dalej nie pociągne. Najgorsze było to że skurcze pod koniec zanikały i poród przez to się wydłużył, podano mi dożylnie oksytocyne ale położna nie zauważyła że się zapchało i długo nie leciało wcale, dopiero potem jak coś tam zrobiła zaczęły się porządnie skurcze parte...ja do dziś mam uraz do tego bólu, właśnie te skurcze były dla mnie już nie do wytrzymania, myślałam że mi zaraz tyłek pęknie, po prostu eksploduje, poza właśnie odbytem i nogami nic mnie więcej nie bolało...oczywiście mój krzyk pewnie słyszał cały szpital, nigdy w życiu tak się nie darłam, sama się siebie bałam i tego co się ze mną dzieje...starałam się myśleć o synku ale czasem za bardzo byłam egoistyczna myśląc o sobie, o swoim bólu, przecież ta maleńka istotka cierpiała równie mocno a może nawet bardziej. Na szczęście przejście przez kanał rodny miał już za sobą bo był już tam od 3 miesięcy zwarty i gotowy...łukaszowi położna pokazała głowkę naszego synka a właściwie włoski czarne z tyłu głowy i mówił mi że synek już blisko, potem wszystko widział, jak głowa wychodzi a z nią od razu reszta dziecka (pamiętam ten moment jak go wyjęli – to już tak nie bolało – odwrócili go dupką do góry i delikatnie zapłakał)...nasz synek jan paweł urodził się o godz. 15.04, ważył 3380g i miał 51cm...
pękłam sama (w ogóle tego nie czułam), jak położna zobaczyła małego to się zdziwiła że udało mi się urodzić tak wielkie dziecko, wcześniej zmierzyła mi miednice i minę miała nieciekawą bo ja miałam strasznie małą, mój gin powiedział że jeśli synek nasz będzie miał w granicach 3400g to powinni mi zrobić cesarkę...i pewnie dlatego tak cierpiałam przy porodzie naturalnym, sama byłam w szoku że aż tyle waży jasiu :) moment spotkania z nim pierwszy raz to coś niesamowitego, nie wiedziałam co powiedzieć, zatkało mnie. Jak mi go położyli to spojrzał się na mnie a potem odwrócił głowę do tyłu spojrzał na tatę, bo go zawołał. Na kamerze mamy nagrane jak do niego mówie cały czas jak mi go takiego brudnego położyli na pierś. Musiałam urodzić łożysko, mały przez ten czas leżał na mnie, niestety łożysko się przykleiło i to było następne okropne przeżycie, ból ogromny ale lepiej go zniosłam bo miałam małego przy sobie i bałam się przy nim krzyczeć, przez jakoś 4 skurcze parte nie chciało się odkleić, naciskali mocno brzuch i w środku też coś robili...potem wyszło, nie myślałam że to takie wielkie będzie...małego na sekundke wzięła położna zaobrączkowała i podała mi takiego brudnego (to było właśnie niesamowite) do cycka żeby się napił, leżeliśmy tak do 17.00, pięknie ssał, byłam w szoku że tak potrafi...w trakcie karmienia wpuścili na porodówkę moich rodziców, nie wiedziałam co się dzieje i skąd oni się wzięli...byłam w jakimś amoku...po 17.00 zabrali małego a mnie położna zszyła (miałam 1 szew założony i przez to chcieli dać małemu 11pkt. że przy takiej miednicy tak pięknie poszło i dziecko było bardzo dobrze dotlenione). Szycie nie należało do przyjemności, nie wyobrażam sobie jak trzeba więcej takich szwów założyć. łukasz gdzieś poszedł a mnie położna przełożyła do wózka (nie potrafiłam sama zejść, rwa kulszowa tak dokuczała mocno że nie mogłam wcale sama podnieść tyłka) no i odjechałam, pierwszy raz w życiu zemdlałam, nawet coś mi się śniło, jak się obudziłam nie wiedziałam kompletnie o co chodzi i gdzie jestem, straszne uczucie...cały poród walczyłam ze sobą żeby nie zemdleć a wiele razy już na to się zanosiło, dobrze że dopiero po wszystkim tak się stało. Pojechałam do sali gdzie był mały z łukaszem, niestety ja przez te 2 doby nie mogłam nic robić przy małym, wszystko robił łukasz, bo ja nawet na sekunde nie mogłam wstać, nawet z przekręceniem na bok miałam problem taki ból miednicy i tej prawej nogi gdzie była ta rwa. Czasem płakałam ze swojej bezradności ze jestem taka jakaś niewytrzymała, nawet pielęgniarka się troche ze mnie śmiała ale mnie naprawde tak bolało że się ruszyć nie mogłam...dopiero jak poszłam na drugi dzień pod prysznic i łukaszowi tam zemdlałam to zrobiły wielkie oczy...przyszła do mnie taka fajna położna która się mną opiekowała w 25 tygodniu jak leżałam na patologii. Mieliśmy swój osobny pokój po porodzie, niestety trzeba było za to zapłacić ale dobrze zrobiliśmy bo łukasz mógł z nami spać i zajmować się małym. Po porodzie w ten sam dzień wieczorem przyjechali moi rodzice, brat i babcia, trochę mnie ta wizyta wymęczyła, dostałam jakąś silną depresje po porodzie, nie mogłam zapomnieć tego co przeżyłam na porodówce, cały czas prześladował mnie ten ból, mój krzyk i w ogóle cały poród. Przez 2 doby w szpitalu nic nie spałam, patrzyłam na jasia cały czas, dla mnie była to najpiękniejsza istotka na świecie, oboje z łukaszem nie mogliśmy uwierzyć że mamy przy sobie już swojego synka, cieszyliśmy się że jest zdrowy. Mały miał skrzywiony nosek przez to jak był ułożony w brzuszku i musieliśmy mu nieraz trzymać żeby mógł swobodnie oddychać. Powrót do domu bardzo mocno przeżyłam, byłam strasznie słaba. Po tygodniu pobytu w domu znów trafiliśmy do szpitala, tym razem na tydzień, ja miałam powikłania poporodowe, silne zapalenie błony śluzowej macicy i macica mi się źle obkurczała. Dostawałam dożylnie antybiotyk i zastrzyki w tyłek, mieliśmy swój pokój, tym razem nie musieliśmy nic płacić, znów wróciła moja depresja i przez pierwsze 2 dni było ciężko, na szczęście już jesteśmy w domku razem."

Odpowiedzi (41)

Ostatnia odpowiedź: 2011-03-06, 20:40:05

Kategoria: Ciężarówki i Mamuśki

Answer 1

aga.jw 2011-03-06 o godz. 20:40

0

narodziny naszego synka...mija rok od tej chwili...trudno uwierzyc ze jest z nami i zdrowo sie chowa...kocham swoich dwoch mezczyzn ponaz zycie :heart: a ten mały ma szczegolne wzgledy :)