Powieść psychologiczno-obyczajowa
W małym Gosztowie życie toczy się wolno i przewidywalnie. Policja nie ma zbyt wiele pracy. Ale pewnego dnia jedno – z pozoru błahe – wydarzenie pociągnie za sobą dużo bardziej poważne wypadki. Na zawsze zmienią one losy kilku rodzin, a sielska osada utraci swoje niewinne oblicze.
Maria, policjantka z lokalnego posterunku, oraz szkolna pedagog Anita znajdą się w samym centrum niepokojących zdarzeń. Kobiety będą musiały zmierzyć się także ze swoją przeszłością i poznać losy rodziny, w której wiele starano się ukryć. Bo w tej historii nic nie jest tym, czym się z początku wydaje.
Fragment:
Damian wrócił do domu po północy. Matka chrapała na kanapie. Na ławie stały butelki po piwie. Jak zwykle skończyła dzień przed telewizorem. Dźwięk był wyłączony. Głosy ją denerwowały. Chyba że miała dobry humor. Wtedy włączała muzykę. Jakieś smuty sprzed lat. „W życiu piękne są tylko chwile... W życiu piękne są tylko chwile...” Musiało to coś dla niej znaczyć, bo normalnie nie dało się tego słuchać.
Damian wziął ją na ręce, zaniósł do pokoju i rzucił na rozgrzebane łóżko. Zamachała rękami, próbując w ostatniej chwili schwytać go i objąć. Wreszcie dała za wygraną i zabełkotała tylko płaczliwie:
– Jestem do niczego.
– Żebyś wiedziała – powiedział i wyszedł z pokoju.
Zabrał z kuchni torbę na śmieci i zaczął wyrzucać puste butelki. Sześć. To znaczy, że zaczęła po południu. Albo zdążyła część sprzątnąć. Jak ona to robi, że opróżnia wszystko do końca? W tym stanie nie trafiłaby nawet palcem do nosa.
Starannie skonstruowana powieść psychologiczno-obyczajowa, od której nie można się oderwać.
Autor: Katarzyna Pisarzewska
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
